آخرین سخنان معاویه بربالین مرگ
ضحاک نامه رااززیر بالین معاویه بیرون کشید.دیدگان یزید ودیگرنزدیکان معاویه بدان دوخـته شدوچنین خواند:
«بسم الله الرحمان الرحیم.این عهدوپیمانی است که معاویـه بن ابوسفیان باپسر خود یزید
می بنددوبااوبه خلافت بیعت می کندتابه شرایط آن برسبیل عدل وانصاف عمل کند. اوراامیر نام نهاد تاسیرت عدالت را در پیش گیرد.مجرمان رابه قدر جرم خودشان عقوبت کند،جانب عموم وهمه قبایل عرب علی الخصوص جانب قبیله خویش رانگاه داردوگشندگان عثمان راازخود دورکند.فرزندان مظلوم مقتول رابه خویشتن نزدیک گرداند.ایشان رابر ال ابوتراب برتری دهد. بنی امیه وآل عبدشمس رابر بنی هاشم ودیگرمردمان مقدم بدار.
هرکس این عهد نامه رابخوانداز یزیدکه امیرمسلمانان شده باید پیروی کندوهرکس که سرباز زندوانکارکنددستور است که شمشیر در باره اش به کاربرند.
درود برکسی که این نامه رامیخواند ومفاد آن رااجرا میکند.»
معاویـه به دشواری وباتلاشی سخت این کلمات راگاهی جویده وگاهی روشن چنین ادا کرد:
_ ای پسر ،من خیال می کنم این آخرین سخنان من باشد.نخست می خواستم بدانم تودر میان امت چگونه وبرچه سیرت ومنوال زندگانی خواهی کرد.برسیرت ابوبکریاعمر یا عثمان؟
یزید گفت: بر سیرت خودم وبرقدرت ونیروی خود کارمی کنم،نه برسیرت ابوبکرنه عمر نه عثمان.زیرا نمی توانم مانند ایشان خلافت کنم .
معاویه این مطلب راسه بار پرسیدویزید آن گفته را سه بار تکرار کرد.
معاویه آهی کشیدوگفت:ای پسر!من به سبب تودنیا رابه جای آخرت بر گزیدم.علی را از خلافت محروم کردم.وتمام موانع رااز سر راه توبه هر وسیله که بود برداشتم.اکنون که ساعات آخر عمرخود را طی می کنم،نسبت به کارهای آینده تونگرانم،زیرا می ترسم که به ناحق قوم خود رابکشی وبااهل حرم به جنگ درافتی وکارهایی که سبب رمیدگی دلهاونفرت جانهاست مرتکب شوی.آن وقت است که هلاکت تو محقق خواهد شد.تو در این نکته بیندیش من چه کردم تا توانستم با بزرگترین وپرهیزگارترین ومحبوب ترین خویشان رسول خدانبرد کنم ازنبرد پیروز بیرون آیم.
